Category: Events Την Δευτέρα 13. 11. 20017 στις 20.00, θα πραγματοποιηθεί η παρουσίαση του βιβλίου της Μαρίας Κανδύλη “Πλυμένα Λάβαρα” από τις εκδόσεις Τύρφη.
Το βιβλίο αποτελείται από σαράντα μικρά κείμενα, που σε ελεύθερη και ποιητική γραφή προσεγγίζουν τα θέματα της καθημερινότητας από μία οπτική του βάθους.
Κοντά στο ασυνείδητο, αλλά πολύ γερά στερεωμένα στη συνειδητή πρόσληψη, απόδοση και επεξεργασία, τα γραπτά της Μαρίας Κανδύλη έρχονται να δώσουν φωνή στον καθημερινό και με μεγάλη ελαφρότητα υποτιμημένο άνθρωπο, από τις δήθεν υψιπετείς φωνές της υποτιθέμενης υψηλής τέχνης.
Η συγγραφέας, μια γυναίκα ανάμεσα στις άλλες, μας εξηγεί με σπαρακτικό τρόπο ότι κανείς δεν είναι ένας ακόμη ανάμεσα σε άλλους και ότι οι ανώνυμοι άνθρωποι εξακολουθούν να είναι πρόσωπα, στο βαθμό που επιμένουν να αναμετρώνται με την πραγματικότητα, με τρόπο σχεδόν ηρωικό και ως εκ τούτου τρόπο άδηλο, σεμνό και όχι πάντοτε κοινοποιήσιμο — ή όχι τέλος πάντων με την ελαφρότητα που συνηθίζεται να γίνεται αυτό στην επονομαζόμενη πολιτιστική βιομηχανία της τέχνης.
Η γραφή της Μαρίας Κανδύλη ανάμεσα σε άλλα, κομίζει μετά βεβαιότητας ένα -σε απόλυτες τιμές- αισιόδοξο μήνυμα, ότι ο μέσος άνθρωπος, αυτός ο μη επώνυμος, παρά τις τεράστιες, μακροχρόνιες και δαπανηρές προσπάθειες που έγιναν στην αντίθετη κατεύθυνση, δεν ηττήθηκε ακόμα!
[Εκδόσεις Τύρφη | η εκδήλωση στο Facebook]
Η Μαρία Κανδύλη γεννήθηκε στη Γερμανία και έζησε τα παιδικά της χρόνια μέχρι και την ενηλικίωσή της στην Καστοριά. Σπούδασε λογιστική και εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας. Είναι μητέρα δύο παιδιών και ζει στην πόλη της καβάλας. Τα «Πλυμένα Λάβαρα» είναι το πρώτο της βιβλίο.
Οι εκδόσεις Τύρφη είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας του Les Yper Yper με τον Κωνσταντίνο Τέλιο.
ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΗΤΑΝ
Ατελείωτες ανασκοπήσεις του τι ζήσαμε. Ανασκοπήσεις δευτερολέπτων. Σύντομες σκέψεις του τι δεν ζήσαμε. Ανασκοπήσεις ωρών. Τα δευτερόλεπτά μας πολύτιμα. Οι ώρες μας Θησαυρός. Όσα και να έχουμε κάνει δεν φτάνουν. Ξαφνιοκά γίνονται ασήμαντα, ευτελή, ένα τίποτα. Όμως όσα ακόμα δεν καταφέραμε φαντάζουν υπέροχα. Αν μας δινόταν η ευκαιρία θα τα κάναμε μοναδικά, με τον καλύτερο τρόπο. Αν μας δινόταν.
Μια μικρή λέξη ευχής και φόβου το αν. Μια ένοχη ευτυχία επειδή δεν είμασταν εμείς οι εκλεκτοί του θανάτου. Κάποιος άλλος ήταν. Μπορεί αγαπημένος, μπορεί φίλος, μπορεί απλά γνωστός. Όμως δεν ήμασταν εμείς και αυτό είναι λυτρωτικό, όσο και να το κρύβουμε χαμηλώνοντας το βλέμμα, το προδίδει ο χτύπος της καρδιάς, η παρατεταμένη εκπνοή, η λαίμαργη εισπνοή οξυγόνου.
Δεν ήμασταν εμείς και υποσχόμαστε, ναι υποσχόμαστε, από δω και πέρα να αλλάξουμε, να κάνουμε κάθε λεπτό που χάνουμε πολύτιμο και ακριβό, να αφήνουμε το σημάδι της ζεστής μας ύπαρξης.
Πόσο ίδιοι όλοι μας. Γενναίοι, δειλοί, ανόητοι και έξυπνοι, μοχθηροί και καλοσυνάτοι. Όλοι ίδιοι στις εκπνοές και εισπνοές μας. Διαφορετικά πανοποιότυποι αλλά ζωντανοί.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη ζωής από το θάνατο. Αυτόν που φοβόμαστε ακόμα και να προφέρουμε, τρέμουμε να σκεφτούθμε, δε θέλουμε ποτέ να αντιμετωπίσουμε. Κι όμως, αν τύχει στο δρόμο μας, αν τύχει, αυτόματα κρεμόμαστε απ’τη ζωή, απεγνωσμένα γαντζωνόμαστε με όλα μας τα δάχτυλα ματώνοντάς τα.
Κάθε φορά που η απώλεια κάνει αισθητή την απουσία, παίρνουμε παρουσίες και σιγά-σιγά η ένοχη ευτυχία της απλής μας ύπαρξης ξεφτά, σκουριάζει, μέχρι την επόμενη φορά που δεν θα είμαστε και πάλι οι εκλεκτοί.
[απόσπασμα]
