Το άχωρα και άχρονα αισθητικά έργο του Μάνου Χατζηδάκι, μπορεί άραγε να αντιμετωπιστεί απο τους σύγχρονους “αναγνώστες” του υπό την ίδια αισθητική οπτική ;
Εκπορευόμενος απο την έρευνά του “Made in Greece: Studies in Greek Popular Music*”, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος τη Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου διαπραγματεύεται το παραπάνω, επίκαιρο, ερώτημα, με την ομιλία του “Ένας τόπος αδύνατος: το έργο του Μάνου Χατζιδάκι ως μια πρό(σ)κληση διχογνωμίας” που διοργανώνει η ομάδα Critical Music Histories.
Μετά το τέλος της διάλεξης θα ακολουθήσει συζήτηση με τα μέλη της ομάδας και το κοινό.
Η είσοδος θα είναι ανοιχτή, με κουτί ελεύθερης οικονομικής συνεισφοράς.
*”Made in Greece: Studies in Greek Popular Music” (Routledge, υπό έκδοση), σε επιστημονική επιμέλεια της Δάφνης Τραγάκη.
[σύνδεσμος του event στο Facebook]
Η μουσική και τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι έχουν αφήσει χαρακιές επάνω μου. Θέλω να πάω ενάντια σε αυτό που θεωρείται ότι είναι φυσικό να κάνει κανείς όταν έχει επηρεαστεί τόσο πολύ από κάτι. Θέλω να βρω εργαλεία να κοιτάξω το έργο και τη μουσική πρακτική του Χατζιδάκι με τρόπους που μας πηγαίνουν πέρα από την αγιοποίηση ή την απόρριψή του.
Στη συνάντηση αυτή θα συζητήσουμε τα προβλήματα αυτής της διαδικασίας: την πρόκληση του να θέλει ένας ερευνητής που προέρχεται από τον χώρο της μουσικής παιδαγωγικής να καταπιαστεί με ζητήματα ιστοριογραφίας, τα ζητήματα που προκύπτουν κατά τη συλλογή “νέων” μαρτυριών μουσικών συνεργατών του, την κριτική εμπλαισίωση των τρόπων με τους οποίους η εποχή μας “διαβάζει” τον Χατζιδάκι, την έρευνα και “επανανάγνωση” των πρωτογενών πηγών, και τελικά την απόπειρα διαμόρφωσης ενός “επιχειρήματος” με βάση εννοιολογικά εργαλεία διαφορετικών καταβολών.
Στην ερώτηση “τί τελικά έκανε ο Χατζιδάκις” προσπαθώ να απαντήσω ως εξής: ο Χατζιδάκις δημιούργησε έναν τόπο αδύνατο, έναν τόπο όπου κατοικούν μια σειρά δημιουργικές αντινομίες οι οποίες έχουν τη ρίζα τους στη σκανδαλώδη προσπάθειά του να οικειοποιηθεί πρακτικές που προέρχονται από τον υψηλό μοντερνισμό για τη διαμόρφωση μιας μουσικής πρακτικής τις οποίες ο υψηλός μοντερνισμός απορρίπτει εμφατικά.
Υποστηρίζω ότι η περίπτωση του Μάνου Χατζιδάκι είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η τέχνη καθίσταται πολιτική με την έννοια που προσέδωσε στη σχέση αυτή ο Rancière: δημιούργησε μια κατάσταση διχογνωμίας (dissensus), ανακατανέμοντας τους χρόνους, τους τόπους και τις ταυτότητες (Rancière, 2008), συγκροτώντας μια καλλιτεχνική πρακτική που τελικά διαμόρφωσε “ένα ιδιαίτερο αισθητήριο του χώρου και του χρόνου, αισθητήριο το οποίο καθορίζει τρόπους να είμαστε μαζί ή χωριστά, μέσα ή έξω” (Rancière, 2008: 86). Υπό αυτήν την έννοια, η μουσική του και οι σκέψεις του, που σήμερα ακούγονται τόσο ξένες, καθίστανται εξαιρετικά επίκαιρες.
Βιογραφικό του Παναγιώτη Κανελλόπουλου
Οι διαλέξεις της ομάδας Critical Music Histories στοχεύουν στην ανοιχτή, ανεπίσημη ανταλλαγή απόψεων και ερευνητικών προσεγγίσεων σε θέματα μουσικής ιστοριογραφίας, ανάμεσα σε φοιτητές, διδάσκοντες, προσκεκλημένους ερευνητές και ενδιαφερόμενο κοινό από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Η θεματολογία τους αφορά σε ριζικές, αναθεωρητικές προσεγγίσεις πάνω στη μουσική, τον ήχο και το θόρυβο, την υψηλή και χαμηλή κουλτούρα, το ρόλο και την εκπροσώπηση του μουσικού σώματος στην κοινωνία, τη σημασία της μουσικής (αυτο)βιογραφίας, την αξία των προφορικών, άγραφων ή κοινωνικά “αόρατων” ιστοριών της μουσικής πράξης και τη σχέση ανάμεσα στις καλλιτεχνικές πρακτικές και την καθημερινή ζωή σε διαφορετικά πολιτισμικά πλαίσια.
Όλες οι εκδηλώσεις συνοδεύονται από συζήτηση με τα μέλη της ομάδας και το κοινό. Η είσοδος είναι ανοιχτή για το κοινό, με ελεύθερη συνεισφορά για τις εκδηλώσεις που γίνονται εκτός ΤΜΣ.
Πληροφορίες σχετικά με την ομάδα | Πληροφορίες σχετικά με τις διαλέξεις
