Category: Uncategorized, Workspace Οι Εκδόσεις Τύρφη είναι το αποτέλεσμα συνεργασίας του Les Yper Yper με τον Κωνσταντίνο Τέλιο και έχουν σκοπό να ανασκαλίσουν ένα ιδιαίτερο κομμάτι της γραφής.
Από την Τύρφη έχουν κυκλοφορίσει τα βιβλια “Τα σα εκ των σων” του Γιάννη Παλαμιώτη (2015, ISBN: 978-618-82171-0-2) και “Arcana Lustra – Νεκροταφείο φορεμάτων” της Ισμήνης Γεωργίου Λιόση (2016. ISBN 978-618-82171-1-9), ενώ βρίσκεται υπό έκδοση το βιβλίο “Καθ’οδόν Άδων” του Νίκου Κρυωνίδη. Την επιμέλεια των εκδόσεων έχει ο Κωνσταντίνος Τέλιος και την επιμέλεια της οπτικής επικοινωνίας ο Απόστολος Ρίζος (Les Yper Yper).
Σε κατάσταση υπολειμματικής αποσύνθεσης, εκεί όπου καμία διαδικασία σήψης δεν έχει ολοκληρωθεί και που η έκπτωση από την προηγούμενη μορφή δεν έχει ακόμη οδηγήσει σε υλικά που θα μπορούσαν να αποδώσουν τα μέγιστα, εισερχόμαστε στο αποδομημένο σώμα της ζωής, στην ενδιάμεση μορφή, στη διάλυση, στους μύκητες και τους μικροοργανισμούς, στα χουμικά και φουλβικά οξέα, στις τανίνες και τα ιχνοστοιχεία, στα σηπόμενα δένδρα και χόρτα, στους βάλτους, τα έλη και την τύρφη.
Ο τόπος μας είναι φτωχός. Οι αρχαίοι θησαυροί έχουν κλαπεί, στο θρόνο του βασιλέα εγκαταστάθηκε ο γελωτοποιός, ότι ήταν να ξεπουληθεί το ξεπουλήσαμε, στα χέρια μας δεν έχει απομείνει τίποτα, τα λατομεία εξαντλημένα πια δε μας ανήκουν, δεν έχει χώματα να καλλιεργηθούν, δεν έχει σταθερά εδάφη. Το κρύο και η ομίχλη μας εξανδραποδίζουν το χειμώνα. Τα δάση έχουνε υλοτομηθεί μέχρις εσχάτων, δεν είναι υλικά να χτίσουμε τα σπίτια, κατεστραμμένες ράγες, οι συρμοί δεν πλησιάζουν, δεν φέρνουν ανθρώπους, δεν φέρνουν εμπορεύματα, δεν φέρνουνε λιθάνθρακα και καύσιμα καθόλου πια δεν φέρνουν. Στερούμαστε τα πάντα εδώ. Μας λείπει το ψωμί, το νερό και η αγάπη. Στερούμαστε τον άλλο. Βαδίζουμε σε μια ατέλειωτη γραμμή ο ένας πίσω από τον άλλο, ο ένας πίσω από τον άλλο και το πρόσωπο του άλλου δεν βλέπουμε ποτέ. Εδώ ζούμε. Εδώ και είμαστε μέρος του τοπίου. Στερούμαστε τα πάντα, στερούμαστε καυσίμων υλικών, στερούμαστε τη θέρμη. Οι κάτοικοι της χώρας μας είναι απαχθέντα, λυπημένα παιδιά, είναι οι φωνές όσων χαθήκαν στην ομίχλη, οι κάτοικοι της χώρας μας είναι εξόριστοι ποιητές. Και πρέπει να ζεσταθούμε, πρέπει να κρατηθούμε στη ζωή, τα σπίτια να αναπέμψουμε καπνό, να βρούμε μία κάποια καύσιμη ύλη.
Θα απευθυνθούμε σύσσωμοι στο μόνο υλικό, θα κοιτάξουμε τα λησμονημένα, τα εναπομείναντα, θα ανατρέξουμε στις πηγές, θα ψάξουμε στη λάσπη, στους βάλτους, στα καλάμια και τα έλη, στον πολτό από πεθαμένα αρθρόποδα, σηπόμενους μύκητες και αποσυνθεμένα φύκη, θα ψάξουμε στην τύρφη.
Κ.Τ.
